اطلاعات بيماري

روده تحریک پذیر (Irritable bowel syndrome)

سندرم روده تحریک پذیر یا آی بی اس یک اختلال شایع است که روده بزرگ (کلون) را تحت تاثیر قرار می دهد. سندرم روده تحریک پذیر معمولا باعث گرفتگی و درد عضلات شکم، نفخ، گازهای روده ای، اسهال و یبوست می شود. آی بی اس یک بیماری مزمن است که نیاز به مدیریت طولانی دارد.
اگرچه علائم این بیماری باحث ناراحتی بیمار می شود اما برخلاف کولیت اولسراتیو و بیماری کرون که از اشکال بیماریهای التهابی روده هستند، باعث تغییر بافت روده یا افزایش احتمال ابتلا به سرطان کولورکتال نمی شود.
تنها تعداد کمی از مبتلایان به سندرم روده تحریک پذیر علائم شدید دارند. برخی بیماران با مدیریت تغذیه، سبک زندگی و استرس می توانند علائم بیماری را مدیریت کنند. دیگر بیماران نیاز به دارو و مشاوره خواهند داشت.

تشخیص:

تشخیص سندرم روده تحریک پذیر به سابقه کامل پزشکی و معاینات بدنی بیمار وابسته است.

معیارهای تشخیص

از آنجا که علائم بدنی برای تشخیص IBS وجود ندارد با رد احتمال دیگر بیماری ها به تشخیص IBS می رسند. بدین منظور محققان 2 گروه معیار تشخیصی برای IBS و دیگر اختلالات معده و روده (بیماریهایی که در آنها روده سالم بنظر می رسد اما طبیعی کار نمی کند) تنظیم کردند. هر دو معیار براساس علائم پس از رد احتمال سایر بیماریها می باشند.

معیار رم (Rome criteria): برطبق این معیار باید پیش از اینکه پزشک IBS را در شما تشخیص دهد، علائم خاص را داشته باشید. مهم ترین این علائم درد و ناراحتی شکمی است که حداقل در سه ماه گذشته سه روز از یک ماه طول کشیده باشد و با دو یا چند مورد از این موارد در ارتباط باشد: با اجابت مزاج بهبود یابد، تناوب اجابت مزاج یا درجه غلظت مدفوع متغیر باشد.
معیار منینگ (Manning criteria): این معیار بر درد ناشی از اجابت مزاج، داشتن حرکات روده ای ناقص، وجود مخاط در مدفوع و تغییرات در قوام مدفوع تمرکز دارد. هرچه علائم بیشتری در بیمار دیده شود شانس تشخیص IBS بالاتر می رود.

پزشک بررسی می کند که شما چگونه این علائم را نشان می دهید؛ بعلاوه آیا شما علائم دیگری که دال بر وجود سایر بیماریهای جدی و خطرناک باشد دارید؟ برخی علائم که علائم پُر خطر(قرمز) نامیده می شوند نیازمند آزمایشات اضافه هستند.

این علائم خطرناک عبارت هستند از:

ابتلاء جدید بعد از سن 50 سالگی
کاهش وزن بدون علت
خونریزی از مقعد
تب
تهوع یا استفراغ عودکننده
درد شکمی که بعد از اجابت مزاج نیز به طور کامل برطرف نشود یا شب ها بروز کند
اسهال مداوم یا اسهالی که شما را از خواب بیدار می کند
کم خونی ناشی از فقر آهن

چنان چه شرایط شما منطبق با معیار سندرم روده تحریک پذیر(IBS) بوده و هیچ یک از علائم قرمز را ندارید، پزشک پیشنهاد یک دوره درمان بدون انجام تست های اضافی را خواهد داد. اما چنانچه به درمان پاسخ ندهید به انجام تست های اضافه نیاز خواهید داشت.

آزمایش های اضافی

این امکان وجود دارد که پزشک آزمایشات متعدی را توصیه کند؛ از جمله آزمایشات مدفوع به منظور بررسی وجود عفونت یا مشکلات سوء جذب.

تست هایی که برای بررسی علل احتمالی علائم بیماری شما انجام می شوند عبارت هستند از:

تست های تصویربرداری

سیگموئیدوسکوپی: این تست قسمت پایینی کولون(سیگمویید) را به وسیله یک لوله نورانی قابل انعطاف به نام سیگموئیدوسکوپ، بررسی می کند.
کولونوسکوپی: در برخی موارد بخصوص اگر 50 سال یا بیشتر سن داشته باشید یا علائمی از یک بیماری جدی تر در شما وجود داشته باشد، پزشک این تست را انجام می دهد. در این تست به وسیله یک لوله کوچک قابل انعطاف کل طول کولون را مورد بررسی قرار می دهند.
سی تی اسکن: سی تی اسکن تصاویری را با کمک اشعهX از ارگان های درونی بدن بر روی صفحه کامپیوتر تولید می کند. سی تی اسکن شکم و لگن به پزشک کمک می کند که دیگر علل احتمالی علائم شما را رد کند و بتواند علت اصلی را تشخیص دهد.

آزمایشات بالینی

آزمایش عدم تحمل لاکتوز: لاکتاز آنزیمی است که برای هضم قند موجود در لبنیات به آن نیاز دارید. چنان چه بدن شما این آنزیم را تولید نکند شما به علائمی مشابه علائم سندرم روده تحریک پذیر دچار خواهید شد مانند درد شکمی، اسهال و نفخ. برای این که پزشک متوجه شود علت علائم شما عدم تحمل لاکتوز است دستور تست را خواهد داد و یا از شما می خواهد شیر و محصولات شیر را به مدت چندین هفته از برنامه ی غذایی خود حذف کنید.
آزمایش تنفس: برای تشخیص بیماری به نام رشد بیش از حد باکتریها در روده این آزمایش انجام می شود. در این بیماری باکتریهای کلون بیش از حد رشد کرده و وارد روده کوچک می شوند و باعث نفخ، ناراحتی شکم و اسهال می گردند. این بیماری در بین کسانی که جراحی روده داشتند یا دیابت دارند یا سایر بیماریهایی که هضم را آهسته می کند بیشتر دیده می شود.
آزمایش خون: بیماری سلیاک حساسیت به پروتئین گندم، جو و چاودار است که منجر به ظهور علائمی شبیه به علائم سندرم روده تحریک پذیر می شود. آزمایش خون به تشخیص احتمال این بیماری کمک می کند.
آزمایش مدفوع: اگر اسهال مزمن داشته باشید برای کشف باکتری یا انگل در مدفوع این آزمایش انجام می شود.

دلایل:

علت دقیق سندرم روده تحریک پذیر ناشناخته است اما عوامل مختلفی در ایجاد آن نقش دارند. در دیواره روده ها لایه هایی عضلانی وجود دارند که همزمان با انتقال غذا از معده به سمت روده و نهایتاً رکتوم با ریتم هماهنگی منقبض و منبسط می شوند.
اگر دچار سندرم روده تحریک پذیر هستید گاهی انقباض های روده تان قوی تر و طولانی تر از حد نرمال می باشند و منجر به تولید گاز، نفخ و اسهال خواهد شد.
همچنین در برخی موارد بر عکس این حالت اتفاق می افتد یعنی انقباضات روده ضعیف است و غذا به آهستگی از روده عبور کرده و در نتیجه مدفوع سفت و خشک می شود.
اختلالات عصبی معده و روده نیز در ظهور چنین ناراحتی هایی دخیل هستند و باعث می شوند وقتی شکم بخاطر گاز یا مدفوع کش می آید بیش از حد معمول ناراحتی احساس کنید. ضعف سیگنال های هماهنگ کننده بین مغز و روده ها باعث واکنش بیش از حد بدن به تغییرات معمول در فرایند هضم می گردد. این واکنش بیش از حد باعث درد، اسهال یا یبوست می شود.

محرک ها بین افراد مختلف متفاوت است
به دلایلی که هنوز روشن نیستند، چنان چه شما مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر(IBS) باشید به برخی محرک ها که دیگران را ناراحت نمی سازند، شدیدتر عکس العمل نشان می دهید، اما همه بیماران مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر به محرک های مشابه واکنش نشان نمی دهند؛ یعنی ممکن است یک محرک برای یک بیمار اذیت کننده باشد و برای دیگری خیر.
نمونه هایی از این محرک ها عبارت هستند از:

غذا: برخی از افراد دریافته اند که با خوردن برخی غذاها علائم سندرم روده تحریک پذیر در آن ها تشدید می شود، دامنه وسیعی از غذاها بعنوان محرک شناخته شده اند از جمله شکلات، ادویه جات، چربی ها، میوه ها، لوبیاها، کلم، گل کلم، کلم بروکلی،شیر، نوشیدنی های گازدار و الکل. تحقیقات بیشتری به منظور شناخت دقیق تر نقش آلرژی غذایی و یا عدم تحمل غذایی در سندرم روده تحریک پذیر مورد نیاز است.
استرس: چنان چه مبتلا به سندرم روده ی تحریک پذیر هستید حتماً متوجه شده اید که علائم بیماری تان در طول وقایع استرس زا مانند هفته اول کار جدید بیشتر می شود. استرس علائم بیماری شما را تشدید می کند ولی علت ایجاد کننده آن ها نیست.
هورمون: از آن جایی که شانس ابتلاء در زنان دو برابر است محققان بر این باور هستند که تغییرات هورمونی در این بیماری نقش دارند. بسیاری از زنان اظهار می نمایند که در نزدیکی دوران قاعدگی خود و یا در طول این دوران علائم بیماری آن ها تشدید می یابد.
بیماری های دیگر: گاهی اوقات بیماری های دیگری مانند ابتلا به اسهال عفونی(گاستروانتریت یا آنفولانزای معده) یا وجود بیش از اندازه باکتری ها در روده (تکثیر بیش از حد باکتری ها) می تواند محرک IBS گردد.

عوامل خطرساز

برخی گاه به گاه علائم سندرم روده تحریک پذیر را نشان می دهند اما فاکتورهای زیر شانس ابتلا به این بیماری را بالا می برند:

سن: IBS در افراد زیر 45 سال بیشتر دیده می شود
جنس: IBS در زنان دو برابر مردان است
سابقه خانوادگی: اگر عضوی از خانواده IBS داشته باشد احتمال ابتلای دیگر اعضا بیشتر می شود
مشکلات روحی: اضطراب، افسردگی، اختلال شخصیتی و سابقه سوءاستفاده جنسی در دوران کودکی و در زنان خشونت خانگی شانس ابتلا را بالا می برند

تاثیر سابقه خانوادگی بر IBS ممکن است مربوط به ژن ها باشد.

مراقبت:

از آن جا که علل ایجاد کننده سندرم روده تحریک پذیر به طور دقیق مشخص نمی باشد، درمان بر تخفیف و از بین بردن علائم بیماری، تمرکز دارد تا فرد بتواند تا حد ممکن زندگی عادی خود را داشته باشد.

تغییر عادات غذایی

در بسیار از موارد، از طریق مدیریت استرس و ایجاد تغییراتی در رژیم غذایی و سبک زندگی، قادر خواهید بود که با موفقیت علائم خفیف این سندرم را کنترل نمایید ولی چنانچه مشکلات و علائم بیماری شما شدید باشند به راهکاری بیش از تغییرات سبک زندگی نیاز خواهید داشت.

معمولاً پزشک پیشنهادات زیر را به شما می کند:

محدود کردن غذاهای نفاخ: چنان چه از نفخ رنج می برید و مقادیر زیادی گاز از روده شما عبور می کند، پزشک شما توصیه خواهد کرد که برخی مواد غذایی را از برنامه خود حذف کنید موادی مانند نوشیدنی های گازدار، سبزیجات به ویژه کلم، گل کلم و بروکلی و میوه های خام.
محدود کردن گلوتن: برخی مبتلایان به IBS می گویند با توقف مصرف گلوتن (گندم، جو و چاودار) علائم اسهال آنها بهبود می یابد. این توصیه هنوز مورد بحث است شواهد درمورد آن کافی نیست.
محدود کردن فودمپ ها (FODMAPs): برخی افراد به انواع خاصی از کربوهیدرات ها مثل فروکتوز، فروکتان، لاکتوز و غیره که FODMAP نامیده می شوند حساسند. فودمپ ها در برخی دانه ها، سبزیجات، میوه ها و محصولات لبنی پیدا می شوند. ممکن است با رژیم غذایی سخت گیرانه فودمپ (بدون هیچ گونه غذای حاوی فودمپ) بتوانید از علائم سندرم روده تحریک پذیر خلاص شوید و سپس غذاهای فودمپ را یکی یکی به رژیم خود بیفزایید و کشف کنید به کدامیک از آنها حساسیت دارید.

دارو درمانی

مکمل فیبر: دریافت مکمل فیبر مانند پسیلیوم(متاموسیل) یا متیل سلولوز(سیتروسل) همراه با مایعات به کنترل یبوست کمک می کنند. فیبر استخراج شده از غذاها در مقایسه با مکمل فیبر ممکن است باعث نفخ بیشتر شود. اگر علائم با این درمان بهبود پیدا نکرد ملین اسمزی مانند شیر منیزمی یا پلی اتول گلیسول تجویز می شود.
داروهای ضد اسهال: داروهای بدون نیاز به نسخه ای مانند لپرامید به کنترل اسهال کمک می کنند. در برخی بیماران داروهای جمع کننده های اسیدهای صفراوی مثل کلستیرامین، کلستیپول یا کلسولام موثرترند اما می توانند ایجاد نفخ کنند.
داروهای آنتی کولی نرژیک و داروهای ضد اسپاسم: این داروها مثل هیوسیامین و دی سیکلومین به تسکین گرفتگی دردناک روده کمک می کنند. این داروها گاه در افرادی که خملات اسهال دارند بکار می رود اما ممکن است یبوست را بدتر کنند و منجر به دیگر علائم مانند اشکال در ادرار کردن گردند. مصرف این داروها در افراد مبتلا به آب سیاه باید با احتیاط باشد.
داروهای ضد افسردگی: چنان چه علائم شما شامل درد یا افسردگی باشد، پزشک داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای و یا داروهای مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین(SSRI) را تجویز خواهد کرد. این داروها در کنار مهار فعالیت نورون هایی که روده ها را کنترل می نمایند، به درمان افسردگی نیز کمک می کنند. چنان چه شما مبتلا به اسهال و درد شکمی بدون افسردگی هستید، پزشک پیشنهاد داروی ضعیف تری از ضد افسردگی های سه حلقه ای را خواهد داد؛ دارویی مانند ایمی پرامین و آمی تریپتیلین. عوارض جانبی این داروها شامل خواب آلودگی و یبوست می باشد. تجویز داروهای SSRIs مانند فلوکستین یا پاروکستین در صورت ابتلاء شما به افسردگی و درد و یبوست، کمک کننده هستند.
آنتی بیوتیک ها: برخی از افرادی که علائم بیماری آن ها به دلیل رشد بیش از حد باکتری ها در روده شان است درمان آنتی بیوتیکی در آن ها موثر است. در برخی بیماران با علائم اسهال مصرف ریفاکسیمین موثر واقع شده است اما تحقیقات بیشتری باید انجام شود.
مشاوره: چنانچه داروهای ضدافسردگی کارساز نباشند می توان از مشاوره به منظور درمان استرس تشدید کننده علائم بهره برد.

داروهای مخصوص درمان IBS

در حال حاضر دو نوع دارو در درمان سندرم روده تحریک پذیر بطور خاص به ثبت رسیده است:

آلوسترون: این دارو یک آنتاگونیست گیرنده عصبی است که در جهت استراحت دادن به کولون و کند کردن حرکت مدفوع در طول لوله پایین رونده طراحی شده است. این دارو بعد از تجویز نسخه اصلی آن از بازار فروش جمع آوری شد چرا که با عوارض جدی و وخیمی مرتبط می شد. سازمان غذا و دارو(FDA) با ایجاد یک سری محدودیت اجازه فروش دوباره این دارو را صادر کرده است. این دارو تنها توسط پزشک در موارد شدید اسهال ناشی از سندرم و در زنانی که به درمان های دیگر پاسخ نداده اند تجویز می شود. اثر بخشی درمان با این دارو برای استفاده در آقایان ثابت نشده است. به طور کلی آلوسترون را تنها زمانی باید استفاده کرد که درمان های معمول جوابگو نباشند. به علاوه این دارو به دلیل عوارض جانبی اش تنها باید توسط متخصص گوارشی با تخصص IBS تجویز گردد.
لوبیپرستون: این دارو برای مصرف در زنان بالای 18 سال مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر(IBS) همراه با یبوست به تایید رسیده است. تاثیر گذاری آن در مردان به اثبات نرسیده است. لوبیپرستون فعال کننده کانال کلرید است که دوبار در روز دریافت می شود. مکانیسم اثر آن از طریق افزایش ترشح مایعات به درون روده کوچک است که منجر به تسهیل انتقال مدفوع خواهد شد. عوارض جانبی معمول عبارت هستند از تهوع، اسهال و درد شکمی.

تحقیقات بیشتری برای درک دقیق اثربخشی و بی خطر بودن این دارو مورد نیاز است. در حال حاضر این دارو تنها در زنان بالای 18 سال مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر(IBS) که دچار یبوست شدید هستند و به دیگر درمان ها پاسخ نداده اند، تجویز می شود.

در بسیاری از موارد، ایجاد تغییرات ساده ای در شیوه ی زندگی و برنامه غذایی می تواند شما را از دست این سندرم خلاص کند. اگر چه بدن بلافاصله به این تغییرات پاسخ نمی دهد، ولی هدف شما باید یافتن راه حل هایی با اثرات طولانی مدت باشد، نه گذری و کوتاه مدت. تغذیه در سندروم روده تحریک پذیر

توصیه های غذایی برای مبتلایان به روده تحریک پذیر

درمان با فیبر را امتحان کنید: زمانی که شما دچار سندرم روده تحریک پذیر هستید، فیبر می تواند یک راه حل باشد. اگر چه فیبر به از بین رفتن یبوست کمک می کند، ولی می تواند تولید گاز کرده و درد شکمی را تشدید کند. بهترین راه کار این است که به تدریج در طول چندین هفته، مقادیر فیبر دریافتی را در برنامه غذایی خود افزایش دهید. مواد غذایی غنی از فیبر عبارت هستند از نان و غلات سبوس دار، میوه ها، سبزیجات و حبوبات. چنان چه علائم این سندرم در شما همچنان وجود داشت و یا تشدید شد، با پزشک خود مشورت کنید. ممکن است به مشاوره با یک کارشناس تغذیه نیاز پیدا کنید. برخی از افراد با کاهش مصرف فیبر غذایی و در عوض دریافت مکمل فیبر بهتر نتیجه می گیرند، در واقع در این حالت گاز و نفخ کمتری ایجاد می شود. چنان چه مکمل فیبر(مانند پسیلیوم یا سیتروسل) دریافت می کنید، حتماً مصرف آن را به صورت تدریجی شروع کرده و روزانه مقادیر فراوانی آب بنوشید تا تولید گاز، نفخ و یبوست را به حداقل برسانید. چنان چه فهمیدید دریافت فیبر به درمان علائم سندرم روده تحریک پذیر(IBS) در شما کمک می کند، برای کسب بهترین نتایج آن را به صورت منظم مصرف نمایید.
از مصرف غذاهای مشکل زا و محرک اجتناب نمایید: اگر غذایی علائم بیماری شما را تشدید می سازد، آن را مصرف نکنید که معمول ترین آن ها عبارت هستند از: الکل، شکلات، نوشیدنی های حاوی کافئین مانند قهوه و سودا، داروهای حاوی کافئین، لبنیات، شیرین کننده مصنوعی مانند سوربیتول و مانیتول. چنان چه نفخ مشکل شماست، غذاهایی را که این مشکل را تشدید می سازند، از برنامه غذایی خود حذف کنید که عبارت هستند از حبوبات، کلم، گل کلم و بروکلی. غذاهای چرب نیز در برخی از افراد ایجاد ناراحتی می کنند. جویدن آدامس و یا نوشیدن مایعات از طریق نی باعث بلعیدن هوا و در نتیجه تولید گاز بیشتری می شوند.
در زمان ها و فواصل منظم غذا بخورید: هیچ یک از وعده های غذایی را حذف نکنید. سعی کنید هر روز در زمان های مشخصی، وعده های غذایی خود را صرف کنید تا به عملکرد منظم روده های خود کمک کنید. چنانچه دچار اسهال هستید، خوردن وعده های غذایی کم حجم با تعداد بیشتر برایتان بهتر است، ولی اگر دچار یبوست هستید، خوردن مقادیر زیادی غذاهای پُرفیبر، در حرکت غذا در طول روده ها به شما کمک خواهد کرد.
مراقب محصولات لبنی باشید: اگر عدم تحمل لاکتوز دارید، سعی کنید ماست را جایگزین شیر کنید و یا از محصولات حاوی آنزیم لاکتاز استفاده کنید تا به هضم و شکستن قند لاکتوز در بدن شما کمک کند. مصرف مقادیر کم محصولات لبنی و یا مصرف آن ها با دیگر غذاها نیز می تواند کمک کننده باشد. در برخی موارد نیاز است تا به طور کامل لبنیات را از برنامه غذایی خود حذف کنید. در این گونه مواقع حتماً مقادیر کافی پروتئین، کلسیم و ویتامین های گروه B را از دیگر منابع غذایی دریافت نمایید.
مقادیر فراوانی مایعات بنوشید: آب بهترین انتخاب است. الکل و نوشیدنی های حاوی کافئین، روده شما را تحریک می کنند و اسهال را تشدید می کنند. نوشیدنی های کربناته نیز تولید گاز می کنند.
به طور منظم ورزش کنید: ورزش به درمان افسردگی و استرس کمک کرده و منجر به بروز انقباضات طبیعی در روده های شما می شود و باعث می شود که شما احساس بهتری نسبت به خود داشته باشید. چنان چه قبلاً فرد بی تحرکی بوده اید، به آهستگی شروع کنید و به تدریج مدت زمان ورزش خود را افزایش دهید. چنان چه مبتلا به بیماری های دیگری نیز هستید، قبل از شروع هر نوع برنامه ورزشی با پزشک خود مشورت کنید.
از داروهای ضد اسهال با احتیاط استفاده کنید: چنان چه از داروهای بدون نیاز به نسخه مانند ایمودیوم و یا کاپکتات استفاده می کنید، سعی کنید از کمترین دوز آن ها استفاده نمایید. ایمودیوم را 20 تا 30 دقیقه قبل از غذاخورن دریافت کنید، به ویژه وقتی که می دانید غذایی که می خواهید مصرف کنید می تواند منجر به اسهال در شما شود. استفاده های طولانی مدت از این داروها در صورتی که به طور مقتضی دریافت نشوند، مشکل زا خواهد بود. مطالب ذکر شده در مورد لاکساتیو(laxatives) نیز صحت دارد. هر نوع سوالی در رابطه با این داروها دارید با پزشک خود و یا یک داروساز در میان بگذارید.

درمان های سنتی

درمان های سنتی زیر می توانند در کاهش علائم سندرم روده تحریک پذیر کمک کنند:

طب سوزنی: اگر چه نتایج ضد و نقیضی در رابطه با اثرات طب سوزنی بر علائم سندرم روده تحریک پذیر وجود دارد، ولی بسیاری از افراد برای کاهش گرفتگی های عضلانی و بهبود عملکرد روده ای از آن استفاده می کنند.
گیاه درمانی: نعناع یک گیاه ضد اسپاسم طبیعی است که منجر به استراحت راحتی صاف در روده ها می شود. نعناع دارای اثرات درمانی کوتاه مدت بر علائم سندرم روده تحریک پذیر(IBS) است، ولی نتایج مطالعات در رابطه با اثرات درمانی آن متناقض هستند. این احتمال وجود دارد که نعناع سوزش معده را تشدید کند. قبل از دریافت هر نوع گیاه دارویی ، با پزشک خود مشورت کنید تا احتمال تداخل آن با داروهای دریافتی شما را بررسی کند.
پروبیوتیک ها: پروبیوتیک ها، باکتری های مفیدی هستند که به طور طبیعی در روده زندگی می کنند و در برخی غذاها مانند ماست و یا در مکمل های غذایی نیز یافت می شوند. گفته شده که افراد مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر، مقادیر کافی از باکتری های مفید را در بدن شان ندارند؛ لذا افزودن آن ها به برنامه غذایی شان در تخفیف علائم بیماری موثر است. برخی مطالعات دریافته اند که پروبیوتیک ها منجر به کاهش علائمی از سندرم روده تحریک پذیر(IBS) مانند درد شکمی و نفخ می شوند. البته مطالعات بیشتری در این مورد لازم است.

پیشگیری

هر کسی در زندگی، مشکل گوارشی ناشی از اضطراب و نگرانی را تجربه کرده است. ولی اگر مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر(IBS) باشید، مشکلات ناشی از استرس مانند درد شکمی و اسهال با تکرر بیشتر و شدت بیشتری همراه خواهند بود.
یافتن راه هایی برای کاهش استرس، در پیشگیری از علائم فوق کمک خواهد کرد و آن ها را آرام خواهد ساخت:

مشاوره: در بسیاری از موارد، مشاوره با یک روانشناس یا روانپزشک می تواند در کاهش استرس به شما کمک کند. او این کار را با بررسی پاسخ های شما به وقایع مختلف و سپس کار کردن با شما به منظور تعدیل یا تغییر آن پاسخ ها انجام می دهد.
تمرین های کسب آرامش تدریجی: این تمرین ها به آرام کردن تک تک ماهیچه های بدن کمک می کنند. ابتدا با انقباض ماهیچه های کف پای تان شروع کنید و بعد با تمرکز و به آرامی تمام تنش های موجود را بیرون کنید. بعد نوبت به انقباض و ریلکس کردن ماهیچه های پشت پا می رسد. تمرین را تا آرام کردن تمام ماهیچه های بدن از جمله ماهیچه های چشم و ماهیچه های سر ادامه دهید.
تنفس عمیق: بیشتر بزرگسالان از ناحیه قفسه سینه خود نفس می کشند، ولی اگر از دیافراگم خود (ماهیچه ای که قفسه سینه را از شکم جدا می کند)، نفس بکشید، آرام تر خواهید بود. اگر در زمان دم اجازه دهید، شکم به خوبی منقبض شود، در هنگام بازدم خودش به طور طبیعی منبسط خواهد شد. تنفس عمیق می تواند در استراحت ماهیچه های شکمی کمک کند که به فعالیت طبیعی تر روده ای منجر خواهد شد.

علائم:

علائم و نشانه های سندرم متابولیک از فردی به فرد دیگر بسیار متفاوت است و گاهی علایم سندرم روده تحریک پذیر با علائم بیماری های دیگر مشابه هستند. معمول ترین علائم آن عبارت هستند از:

درد شکمی یا کرامپ و گرفتگی روده
احساس نفخ
گازهای روده ای
اسهال یا یبوست و گاهی وجود حالات متناوبی از هر دوی آن ها
وجود مخاط در مدفوع

سندرم روده تحریک پذیر در بیشتر افراد یک بیماری مزمن است ولی به طور کلی برخی مواقع در روند بیماری سندرم روده تحریک پذیر، علائم بیماری در فرد مبتلا بدتر می شوند و برخی مواقع دیگر نیز علائم بیماری بهبود می یابد و یا حتی به کلی ناپدید می گردند.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد

در آمریکا از هر 5 نفر بزرگسال، 1 نفر علائم و نشانه های سندرم روده تحریک پذیر را نشان می دهد و تنها کمتر از یک نفر از افراد مبتلا به سندرم روده تحریک پذیر به دنبال درمان پزشکی می روند.
اگر دچار یک سری تغییرات مداوم در عادات روده ای خود و یا دچار علائم مداوم سندرم روده تحریک پذیر گشتید می بایست به پزشک مراجعه نمایید چرا که این حالت ها می توانند نمایانگر عوارض جدی تری مانند سرطان کولون باشند.
علائمی که نشان می دهد احتمالا به بیماری جدی تری مبتلا هستید شامل علائم زیر است:

خونریزی مقعد
درد شکمی که شب ها خودش را نشان می دهد
کاهش وزن

پزشک تان می تواند شما را در پیدا کردن راه حلی جهت تخفیف و بهبود علائم بیماری یاری رساند. پزشک شما همچنین جهت پیشگیری از ابتلا به دیگر بیماری های جدی تر کولون(بیماری هایی مانند کولیت اولسراتیو و بیماری کرون که نمونه هایی از بیماری التهابی روده هستند) و سرطان کولون شما را یاری خواهد کرد؛ بعلاوه به شما برای رهایی از عوارض احتمالی ناشی از این بیماری مانند اسهال مزمن نیز کمک خواهد کرد.

عوارض بیماری روده تحریک پذیر

اسهال و یبوست که هر دو از علائم سندرم روده تحریک پذیر هستند، می توانند باعث هموروئید شوند. به علاوه اگر مجبور شوید از خوردن برخی غذاها خودداری کنید، ممکن است مواد مغذی مورد نیاز بدن تان را به اندازه کافی دریافت نکنید و در نتیجه به سوء تغذیه مبتلا گردید.
اما تاثیر بیماری بر کیفیت و جوانب مختلف زندگی بیمار مهم ترین عارضه بیماری سندرم روده تحریک پذیر است. این تاثیرات باعث می شود فرد آنطور که باید از زندگیش لذت نبرد و حتی ممکن است منجر به افسردگی احساس پوچی شود.