دارو

توضیحات:

اين دارو در درمان افسردگي، بکار مي رود.دوز شروع اوليه معادل 75 ميلي گرم وفلافاکسين است که در 2 تا 3 دوز منقسم همراه با غذا تجويز مي شود. در صورت نياز، ميزان دوز در عرض چندين هفته به 150 ميلي گرم در روز افزايش مي يابد. افزايش دوز بيشتر به حداکثر 225 ميلي گرم روزانه مي تواند به فواصل حداقل 4 روز انجام گيرد. بيماران افسرده شديد يا بستري ممکن است به دوز اوليه 150 ميلي گرم نياز داشته باشند که در صورت لزوم 75 ميلي گرم هر 3-2 روز افزايش داده شده تا به حداکثر دوز روزانه 375 ميلي گرم برسد. در درمان اختلال اضطراب منتشر (GAD) با دوز 75 ميلي گرم در روز از طريق خوراکي شروع شده و سپس تنظيم دوز، حداقل به فواصل هر 4 روز انجام شده تا به حداکثر دوز 225 ميلي گرم برسد. در صورت عدم پاسخ بعد از 8 هفته درمان، دارو بايستي بتدريج قطع شود. دوز مورد نياز در درمان سوشيال فوبيا همانند GAD است.

عارضه‌های جانبی:

عوارض جانبي شايع شامل تهوع، سردرد، بيخوابي، خواب آلودگي، خشکي دهان، گيجي، يبوست، اختلال عملکرد جنسي، استني ، تعريق و عصبي بودن است. سايرعوارض شايع: بي اشتهائي، اسهال، سوء هاضمه، درد شکمي، اضطراب، تکرر ادرار، اختلالات بينائي، وازديلاتاسيون، استفراغ، لرزش، پارستزي، تب و لرز، تپش قلب، افزايش يا کاهش وزن، افزايش کلسترول سرم، آشفتگي، رؤياهاي غير طبيعي، کنفوزيون، آرترالژي و ميالژي، وزوز گوش، خارش، تنگي نفس و راشهاي پوستي. در برخي بيماران افزايش فشار خون وابسته به دوز ديده شده است. عوارض کمتر شايع شامل: افزايش برگشت پذير آنزيمهاي کبدي، هيپوتانسيون ارتوستاتيک، سنکوپ، آريتمي، تاکيکاردي، اکيموز، توهم، احتباس ادرار، آنژيوادم و واکنش هاي حساسيت به نور است. تشنج، گالاکتوره، خونريزي گوارشي، آنافيلاکسي، هپاتيت، اريتم مولتي فرم، سندرم استون جانسون، آتاکسي، ديس آرتري، اختلالات اکستراپيراميدال، فعال شدن خلق،ما نيا يا هيپومانيا ندرتاً گزارش شده است. عوارض خيلي نادر: ديسکرازي خوني مثل آگرانولوسيتوز، آنمي آپلاستيک، نوتروپني، پان سيتوپني، طولاني شدن QT پانکراتيت و ائوزينوفيلي ريوي، عقايد خودکشي (خصوصاً در بچه ها). هيپوناترمي به خصوص در افراد مسن ديده مي شود. در دوز پيش از حد علائم شامل: لتارژي، خواب آلودگي، تغييرات ECG ، آريتمي قلبي و تشنج است. درمان آن استفاده از شارکول فعال شده يا لاواژ معده همراه با درمان حمايتي و علامتي است.

منافع:

1- با MAOI و نيز در طي دو هفته بعد از قطع آن نبايستي مصرف شود 2- حداقل يک هفته بين قطع وفلافاکسين و ساير داروهاي ايجادکننده واکنش حاد (مثل فنلزين) بايستي فاصله باشد. 3- سايمتيدين، تأثيري بر سطح پلاسمايي متابوليت فعال وفلافاکسين ندارد. با اينحال در بيماران مسن و بيماران دچار اختلالات کبدي يا هيپوتانسيون قبلي توصيه مي شود در صورت تجويز همزمان سايمتيدين و وفلافاکسين مونيتورينگ دقيق صورت گيرد.